Blog zakończony, dostępny jako archiwum

Blog Michała Januszewskiego to już zamknięty projekt. Rzeczą młodzieńczą było pisać o wszystkim i przejawiać nazbyt interaktywne postawy wobec świata. Dziękuję wszystkim czytelnikom i komentatorom, którzy współtworzyli ze mną to miejsce wymiany myśli, poglądów i polemik. Statystyki przedstawiają się bardzo imponująco: zarejestrowano blisko 31 tys. odwiedzin. Wszystkie archiwalne wpisy i komentarze pozostaną dostępne. Niestety liczne teksty zostały skradzione z bloga i dyskusji. Niech więc oryginały świadczą o prawdziwym autorstwie.

piątek, 31 lipca 2009

Szukam człowieka

Jakimś dziwnym zrządzeniem losu znalazłem się w Warszawie, nic nie mogłem poradzić na to, że owo miasto nieopodal Łodzi leży, nic też nie mogłem poradzić na to, że znajduje się tu najlepiej wyposażona biblioteka w kraju. Chcąc nie chcąc musiałem bywać tu i ówdzie.

To co widziałem przeraża. Miasto o uroku środkowoczeczeńskiego kołchozu, nie urągając Czeczenii. Faceci z kobiecymi twarzami poginający przez ulice z teczuszkami i w garniturkach o kilka rozmiarów za małych. Kobiety o spojrzeniu pustym i nieobecnym. Spoceni w kolejce podmiejskiej ludzie wilkiem na siebie patrzący. Ludzie, którzy przybywają za chlebem, luksusem i rozlicznymi możliwościami wynaturzenia własnego człowieczeństwa stają się uczestnikami wielkiego obozu pracy.

W tym wszystkim zastanawia fakt nowego podziału jaki dokonuje się na oczach współczesnej Polski. Społeczeństwo znów zaczyna dzielić się na klasy, lub jeżeli komuś termin ten zbyt złowrogo brzmi, na kasty. Przeróżni menedżerowie, przedstawiciele handlowi, zwykłe babcie sprzedające kwiatki w tunelu, przedstawiciele pracowników fizycznych i umysłowych... a wszystko przebiega nie według starych miar pozycji w firmie, inteligencji, wykształcenia czy inny dawnych mierników ale kryterium jest jedno, zasobność portfela i możliwości jego powiększenia.

Kasty czy też klasy wzajemnie się od siebie izolują. Będąc bowiem blisko siebie, zawsze stanie się bowiem tak, że jedna z nich doświadczy swojej "gorszości" względem innej. Zamyka się możliwości dialogu, ogrodzone osiedla ze strażnikami bronią dorobkiewiczów przed plebsem.

Takie pęknięcia w strukturze społecznej zarysowują się z całą mocą w najgłębszych warstwach zbiorowej świadomości. Odciskają swoje piętno nawet na kulturze.

Mała teoretyczna symulacja. Wyobraźmy sobie dobrą restaurację, kelnerka ma problemy z kasą fiskalną i stara się ją podnieść aby usunąć usterkę. Żaden z szacownych klientów jej nie pomoże, ponieważ nie wypada wstać od stołu dzielonego z kontrahentami. Jakby to wyglądało na wsi gdzie mieszkają chamy i prostaki? Daje głowę, że większość klientów wiejskiej oberży pospieszyłoby panience z pomocą.

Niedługo znów ktoś będzie musiał wyruszyć na ulice wielkiego miasta ze świecą krzycząc dotkliwie "SZUKAM CZŁOWIEKA"

9 komentarzy:

  1. http://patrz.pl/mp3/stasiek-wielanek-warszawa-da-sie-lubic

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie chodiz o ponura architekturę, nie chodzi o zdehumanizowane społeczeństwo.
    Liczy się to, że za każdym nastepnym rogiem , za każdym następnym spoconym, zagryzionym za najmniejszy okruch, wyścigowym szczurem może znajdowac się Sukces.
    Warszawa jest jak coca cola - im wiecje pijesz, tym bardziej chce Ci się pić. Chodzi tylko o to by wreszcie samemu stymulować cudze pragnienie.
    Reasumujac: Warszawa to jeden wielki mit/kit (niepotrzebne skreslic)

    OdpowiedzUsuń
  3. Dlaczego warszawiacy zarabiaja więcej niz ludzie w innych częściach karju??
    Żeby mieli na rozmowy między miastowe z rodziną na wsi
    :)

    OdpowiedzUsuń
  4. "Normalny" człowiek = niezamożny człowiek

    OdpowiedzUsuń
  5. "Normalny" człowiek = zamożny człowiek

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie kocham Warszawy, ale wydaje mi sie, że patrzysz na miasto jednostronnie.

    OdpowiedzUsuń
  7. Oczywiście że jednostronie :) jakżeby jeden człowiek mógł patrzeć wielostronnie :)

    A co do piosenki... Stasiek Wielanek nie śpiewał o dzisiejszej Warszawie. Myślę że tamta Warszawę pokochałbym jak własne miasto.

    OdpowiedzUsuń
  8. Wybijaj się ponad jednostkowość. Wspólnymi łańcuchy opaszmy ziemskie kolisko;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Troszkę się nie zgadzam z Twoim wpisem. Owszem jest bardzo dużo ludzi, o których można powiedzieć typowi Warszawiacy i to jeszcze przez duże W. Ale ile jest tutaj osób, które przyjechały tutaj za praca?!Widać to gdy w każdy piątek razem z tłumem osób próbujesz sie wydostać z tej stolicy i obrać kierunek na swój rodzinny dom. Wystarczy spojrzeć na rejestracje samochodów na osiedlach, 75% rejestracji jest spoza Warszawy. Zaręczam Cie, że większość z nich oczekuje tylko na ten piątek by się stąd wydostać. I ja się z nimi solidaryzuję! Jestem tutaj szczęśliwa, bo mam męża, swoje mieszkanie (kupione co prawda na kredyt, więc za 30 lat będzie nasze;)) , mam pracę, dostęp do wielu ciekawych miejsc- dziś np. idziemy do teatru... To nie jest takie proste jak Ci się wydaje. Ode mnie z klasy są 3 osoby na stałe w W-wie i myślę, że jest to jakaś średnia. Więc pomyśl, że te osoby które mijasz na ulicy mogą być od Ciebie ze szkoły, z Twojego miasta i są normalnymi osobami. A mit większych zarobków w Wwie jest troszkę nie na czasie-pracuje na umowie na czas nieokreślony, jakos specjalista mgr inż. w instytucie naukowym i mam aż 1900 zl na rękę...

    OdpowiedzUsuń