Niedawno przeczytałem, że sztuka jest niczym innym jak dobrze przeżytym smutkiem. Chciałbym zaprosić dzisiaj do wysłuchania passacaglii J. S. Bacha.
To utwór, z którym nie mogę się rozstać, kilka lat temu słysząc go pierwszy raz przeżyłem doświadczenie podobne do szoku jakiego doznaje człowiek, który odnajduje zrozumienie siebie w innym człowieku.
Początkowa linia basu staje się tematem całości, struktura się rozwarstwia, nabiera barw i kolorów, rośnie, staje się dostojna i poważna.
Kiedy ktoś pyta kim jestem, albo jaki jestem, często odsyłam do tego utworu, to ja w dźwięku.
Misiu,
OdpowiedzUsuńBede pierwsza, ktora cos doda, ale mam nadzieje na moim komentarzu sie nie skonczy...
Nie musze sluchac tego utwory zeby wiedziec kim jestes,
(wcale mi sie nie podoba:):))
P.S. sorry za prywate:)
J.
A jeżeli mogę... ten utwór jest mi niezwykle bliski tak jak napisałem... mam w sobie coś takiego, że wszystkie rzeczy, które mi się podobają chciałbym pokazywać innym ludziom.
OdpowiedzUsuńJulio, spróbuj posłuchać w ciszy i spokoju jeszcze raz. Poczuj emocje, które tam są, odczytaj tę muzykę jako przesłanie wprost do serca, bez pośrednictwa intelektu. Niezwykła przygoda, polecam :)
nie ma za co przepraszac za prywate :) to publiczno prywatny blog :)
Evviva vita contemplativa :) A tak serio, to mnie absolutnie nie wyraża i nie pojmuję jak może wyrażać kogoś, ale jest piękne... Dziękuję za lekcję muzyki.
OdpowiedzUsuńoczarowuje :) slucham tego rano.. kiedy jestem taka faja.. spiaca.. mila, bez leku i powoli az sie obudzisz :)))
OdpowiedzUsuńheh Ty w dzwieku.. milo slyszec.
Nie ładne to co ładne ale to co komu się podoba. Jest to wspaniały utwór, zresztą Bach... i nie trzeba już żadnego komentarza.
OdpowiedzUsuń